Klasyczne odczyny wiązania dopełniacza w kile wykonuje się przy użyciu antygenu lipidowego, który jest haptenem. Do 1941 r., kiedy Pangborn wydzieliła z mięśnia sercowego czystą substancję należącą do grupy fosfatydów, a nazwaną kardiolipiną, używano wyłącznie antygenów lipidowych nie oczyszczonych jako alkoholowych wyciągów z narządów wewnętrznych. Używany obecnie antygen kardiolipinowy jest alkoholowym roztworem kardiolipiny, lecytyny i cholesterolu. Roztwory czystej kardiolipiny wywierają silne działanie antykomplementarne, które jest proporcjonalne do ich stężenia. Dopiero dodatek lecytyny powoduje, że roztwory te przestają oddziaływać antykomplementarnie i nabierają własności antygenowych. Natomiast dodatek cholesterolu w antygenie kardiolipinowym, podobnie jak w innych antygenach, zwiększa jego czułość. Głównymi zaletami antygenu kardiolipinowego — to niewielkie jego zużycie, gdyż przygotowuje się go w dużych rozcieńczeniach, w związku z czym ma bardzo słabe działanie antykomplementarne, oraz możliwość dokładnej kontroli poszczególnych składników o znanej budowie chemicznej. Mimo ftego każda seria wyprodukowanego antygenu musi być przed oddaniem do użytku dokładnie zbadana. Omawiany antygen celem użycia w odczynie wiązania dopełniacza rozcieńcza się w 0,85% roztworze NaCl, najczęściej w stosunku 1:130. Rozcieńczony antygen przygotowuje się każdorazowo w dniu badania co najmniej na godzinę przed użyciem i do momentu wykorzystania przechowuje w temperaturze pokojowej.