Krętki blade, jak i inne drobnoustroje, stanowią mozaikę antygenów, z których każdy wywołuje w ustroju zakażonym lub sztucznie uodpornianym powstanie odrębnych, homologicznych przeciwciał. Przeciwciała te można wykazać za pomocą różnych odczynów serologicznych. Sposób przygotowania zawiesin krętków, zarówno do uodpornienia zwierząt doświadczalnych, jak i do reakcji z przeciwciałami, wpływa w istotny sposób na rodzaj uzyskiwanych przeciwciał i na wyniki odczynów serologicznych. Poszczególne składniki antygenowe krętków wykazują bowiem różną wrażliwość na działanie takich czynników, jak: temperatura, enzymy proteo- i sacharolityczne oraz różne substancje bakteriobójcze. Hardy i Neil wyróżnili u krętków bladych dwie frakcje antygenowa, z których jedna ulega zniszczeniu przy ogrzewaniu krętków w temp. 83° i jest rozkładana przez trypsynę. druga natomiast jest ciepłooporna i niewrażliwa na działanie tego enzymu. Obydwie te frakcje podane królikowi stymulują powstanie regain wassermannowskich i dwóch różnych typów przeciwciał aglutynujących tylko frakcja ciepłochwiejna ma zdolność pobudzania ustroju do wytwarzania immobilizyn. Portnoy i Magnusem izolowali z krętków bladych antygen białkowy, który następnie zastosowali z powodzeniem w odczynie wiązania dpoełniacz (TPCF-T. pallidum Complement Fixation Test). Autorzy wymywali krętki z jąder zakażonych królików za pomocą 0,075 M roztworu cytrynianu sodu; masę krętków po oczyszczeniu jej ze strzępków i płynu tkankowego odtłuszczano, a następnie rozpuszczano dezoksycholanem sodu. Otrzymany roztwór białka użyty jako antygen w odczynie wiązania dopełniacza wykazywał wielką czułość i swoistość w reakcji z surowicami kiłowymi. Dalsze badania nad tym antygenem przeprowadził Siefert. Dwie spośród czterech czystych frakcji białkowych i frakcja lipoproteidową wykazywały aktywność serologiczną w odczynach wiązania dopełniacza i precypitacyjnym z surowicami zakażonych kiłą królików. Pełny antygen białkowy wstrzyknięty królikom powodował powstanie przeciwciał, które reagowały z nim w odczynie wiązania dopełniacza, lecz były nieaktywne w odczynie immobilizacji. Czysta frakcja lipidowa miała właściwości haptenu; nie wywoływała ona wytwarzania przeciwciał, nawet reagin. Dardanoni i Censuales wydzielili z krętków bladych za pomocą kriolizy i wysalania siarczanem amonu różny od antygenu Portnoya i Magnusona antygen białkowy, który wykazywał podobieństwo do białkowego antygenu otrzymanego z krętków Reitera. W doświadczeniach z absorpcją stwierdzono, że składa się on z dwóch komponentów: jednego wspólnego dla krętków Reitera i T. pallidum i drugiego, charakterystycznego dla krętków bladych. Liczni autorzy donieśli o próbach zastosowania tego antygenu do serodiagnostyki kiły. Christiansen uzyskał z krętków Nicholsa za pomocą ekstrakcji fenolowo-wodnej rozpuszczalną w wodzie, ciepłostała substancję o charakterze wielocukru. Reagowała ona w odczynie wiązania dopełniacza z surowicami osobników zakażonych kiłą, lecz reaktywność ta spowodowana była, jak stwierdził, domieszką lipidów. Prohazka otrzymał z krętków bladych wyciąg etanolowy zawierający antygen lipidowy i wyciąg wodny zawierający antygen białkowy i wielocukrowy. Nielsen i Idsoe uzyskali z krętków bladych preparat wielocukrowy, który wiązał dopełniacz z przeciwciałami z surowic kiłowych, ale nie reagował z przeciwciałami dla krętków Reitera.