W piśmiennictwie istnieje zgodność poglądów, że warunki hodowli i cechy królików użytych do zakażenia wpływają w sposób istotny na obraz i przebieg doświadczalnej kiły króliczej. Większość badaczy sądzi, że wszystkie rasy królików są podatne na zakażenie krętkiem bladym. Mulzer podaje, że króliki o szarej lub białej sierści są nieco bardziej podatne na zakażenie. Rosahn stwierdził większą podatność rasy Hawana i Dutch. Chesney, a także Magnuson stwierdził, że przebieg kiły u samców charakteryzuję się bardziej rozległymi zmianami. Wpływ czynników hormonalnych na przebieg kiły doświadczalnej u królika był przedmiotem badań licznych autorów. Turner i Hollander, oceniając krytycznie wyniki badań Kempa, Shawa i Fitzgeralda nad wpływem testosteronu oraz badań Frazier, Hu i Ma nad wpływem estrogenów, uważają, że doświadczenia te nie wyjaśniały roli i mechanizmu działania tych hormonów w przebiegu zakażenia krętkiem bladym. Z badań Turnera i Hollandera wynika natomiast, że kortyzon i ACTH wpływają istotnie na obraz kiły doświadczalnej. Podawanie tych hormonów powoduje zmniejszenie odczynu miejscowego na zakażenie, zmianę konsystencji wykwitów kiłowych, które stają się miękkie i elastyczne, i przyśpieszony rozplem krętków. Autorzy ci stwierdzili również, że pod wpływem kortyzonu występują charakterystyczne zmiany cech histochemicznych wykwitów kiłowych, znamionujące się wyraźnym zwiększeniem ilości kwasu hialuronowego. Mc Leod i Magnuson stwierdzili, że w przebiegu bezobjawowego zakażenia doświadczalnego następuje pod wpływem kortyzonu zarówno spadek miana immobilizyn, jak i zwiększenie zakaźności krwi i tkanek. Collart stwierdził wzrost zjadliwości krętków w tkankach zwierząt, którym podawano kortyzon. Gastinel wykazał, że pod wpływem kortyzonu dochodzi do szybszego powstawania zmian uogólnionych. Lesiński wykazał, że podawanie kortyzonu zmniejsza u królików stopień odporności pozakaźnej. Warunki klimatyczne i pora roku, zdaniem Browna i Pearce, wpływają w sposób istotny na przebieg zakażenia. Autorzy ci stwierdzili, że w okresie letnim objawy kiły doświadczalnej mają nieraz charakter poronny. Podobne są spostrzeżenia Pracowni Białostockiej. Hollander i Turner wykazali, że przebieg kiły doświadczalnej jest zależny od temperatury otoczenia i ciepłoty poszczególnych okolic skóry królika. Im niższa temperatura, tym bardziej rozległe są zmiany kiłowe. Doświadczenia Hollandera i Turnera pozwalają na teoretyczne wyjaśnienie dawniejszych spostrzeżeń dotyczących wpływu pory roku i warunków hodowli zwierząt na przebieg zakażenia.