Początkowo w celu wywoływania kiły doświadczalnej u królika przeszczepiano skrawki lub zmiażdżone cząsteczki kiłowo zmienionych tkanek. Materiał ten rozdrabniano nożyczkami i wprowadzano do wrót zakażenia. Stosunkowo wcześnie stwierdzono jednak, że najlepsze wyniki uzyskuje się przy używaniu materiału płynnego zawierającego krętki. Początkowo wstrzykiwano królikom materiał ze zmian kiłowych pobrany drogą punkcji. Metodę uzyskiwania płynu tkankowego (Hodenpiesssatt) z kiłowo zmienionych jąder królika opracowali Uhlenhuth i Mulzer. Dawne liczne modyfikacje metod zakażenia królików, rzadko dzisiaj stosowane, zostały omówione przez Mulzera. W nowoczesnej syfilidologii do doświadczalnego zakażenia królika używa się najczęściej zawiesiny krętków uzyskiwanych z kiłowo zmienionych jąder króliczych. Metoda ta została udoskonalona przez pracownie nelsonowskie i stosowana jest powszechnie w celu uzyskania antygenu krętkowego. W Pracowni Białostockiej zawiesinę krętków przygotowuje się w sposób opisany w pracach Lesińskiego oraz Hoffmanna. Do zakażenia używa się zmian kiłowych pochodzących z orchitis luetica recens. Jądra wraz z najądrzem usuwa się jałowo drogą laparatomii. Niektóre pracownie wykonują kastrację przy użyciu innych metod operacyjnych. Po oddzieleniu najądrzy jądra są opłukiwane w jałowym roztworze fizjologicznym soli kuchennej. Opłukane jądra dzielone są skalpelem na 6—8 płatów w ten sposób, aby poszczególne płaty były ze sobą połączone. Następnie umieszcza się je w jałowej kolbie napełnionej roztworem fizjologicznym NaCl. W niektórych pracowniach w celu uzyskania zawiesiny krętków jądra umieszcza się w kolbie wypełnionej pożywką nelsonowską, 5% roztworem albuminy wołowej, peristonem N (pyrrolidon poliwinylu). Kolbę wytrząsa się w łaźni wodnej w temp, 35° przez 10—30 min. Co kilka minut pobiera się z zawiesiny preparat w celu obliczenia ilości krętków. Pozwala to na uzyskanie materiału zawierającego ilość krętków odpowiadającą wymaganiom stawianym antygenowi krętkowemu, czy też założeniem problematyki badawczej. Jeżeli w badanym preparacie stwierdza się dostateczną ilość krętków, wytrząsanie przerywa się, a zawiesinę zlewa do jałowych probówek. Następnie zawiesina jest wirowana z szybkością 1500 r/min. przez 5 min. w celu usunięcia resztek tkanki jądrowej. Opisana metoda pozwala na uzyskanie zawiesiny krętków w znacznym stopniu oczyszczonych z resztek tkankowych oraz na stosunkowo dokładne ustalenie ilości krętków zawartych w 1 ml materiału używanego do zakażenia. Obliczenia tego dokonuje się oznaczając ilość krętków w preparacie pobranym z zawiesiny. Ustalenie ilości krętków w polu widzenia mikroskopu pozwala, dzięki zastosowaniu metody statystycznej opisanej przez Morgana i Vryonisa, na obliczenie krętków w 1 ml zawiesiny. W zależności od celów doświadczenia można również używać do zakażenia królika krętków przeszczepionych bezpośrednio od człowieka lub doświadczalnie zakażonych zwierząt (małpy, myszy, chomiki). Najczęściej jednak w celu wywołania doświadczalnego zakażenia używa się szczepów od dawna pasażowanych na królikach. Spośród szczepów doświadczalnych krętka używano w dawniejszych badaniach najczęściej szczepu Bertarellego, przystosowanego do wywołania keratitis parenchymatosa u królika, szczepu Mulzera, Truffiego i wielu innych. Badacze radzieccy posługiwali się szczepami wyodrębnionymi w Centralnym Instytucie Wenerologii. Dokładne dane dotyczące sposobu wyodrębnienia i cech tych szczepów zostały podane w monografiach Mulzera, Gastinela i Pulvenisa i Owczynnikowa. We współczesnej syfilidologii używa się powszechnie doświadczalnego szczepu Nicholsa (Nichols i Hough). Został on wyodrębniony w 1912 r. przez Nicholsa z płynu mózgowo-rdzeniowego osobnika chorego na kiłę układu nerwowego i jest od tego czasu pasażowany przez szereg pracowni. Szczep ten jest uważany za wzorcowy szczep Treponema pallidum. Odznacza się on nie tylko znaczną patogennością dla królika, ale pozostał on patogenny również dla człowieka.