Wysiłki w kierunku uzyskania hodowli krętków bladych w pożywkach sztucznych nie dały wprawdzie pozytywnych wyników, ale doprowadziły do opracowania mniej lub bardziej zdefiniowanych chemicznie podłoży, w których krętki mogą przez dłuższy czas zachowywać zdolność do poruszania się, a nawet wirulencję. Podłoża te umożliwiły rozwój badań nad czynnikami wpływającymi na przeżycie krętków, podejmowanych w nadziei, że czynniki korzystne dla przeżywania mogą okazać się także korzystnymi dla rozmnażania się tych drobnoustrojów. Największe zasługi w opracowaniu tego rodzaju pożywek położyli Nelson i współpracownicy. Zastosowali oni początkowo używane do hodowli beztlenowców płynne tioglikolanowe podłoże Brewera z dodatkiem izotonicznej buforującej mieszaniny fosforanów i krystalicznej albuminy bydlęcej. Najdłuższy czas przeżywania, 96 godz. obserwowano, gdy próbki umieszczano w atmosferze mieszaniny gazów złożonej z azotu (95%) i dwutlenku węgla (5%). W późniejszych badaniach Nelson i Diesendruck zmodyfikowali znacznie skład pożywki; znalazła ona następnie szerokie zastosowanie w pracowniach serologicznych jako podłoże podstawowe w odczynie immobilizacji krętków bladych. Rozległe badania nad czynnikami wpływającymi na przeżywanie krętków w pożywce Nelsona i Diesendruck przeprowadził Weber. Stwierdził on m. in.. że pirogroniain sodu, chlorek sodu i związki sulfhvdrvlowe są niezbędne natomiast dodatek pozostałych składników wpływa tylko na przedłużenie czasu przeżycia. Uzyskał on także dowody wskazujące, że związki sulfhydrylowe są metabolizowane przez krętki. Wpływ jonów jedno- i dwuwartościowych na przeżywanie krętków bladych badali Doak i in.. Stwierdzili oni, że jony sodu i potasu mają korzystne działanie i że sód można częściowo zastąpić jonami litu i amonu, a potas — jonami rubidu i cezu. Wykazali oni ponadto, że krętki traciły ruch, jeśli ze środowiska usunięto za pomocą wymienników jonowych jony metali dwuwartościowych. Ruchliwość krętków można było przywrócić przez dodatek jonów wapnia, strontu albo baru; jony magnezu działały słabiej. Wpływ stężenia jonów wodorowych i potencjału oksydoredukcyjnego na przeżywanie krętków bladych w pożywce Nelsona i Diesendruck badali Metzger i Smogór. Stwierdzili oni, że krętki można utrzymać przy życiu przez dłuższy czas tylko wówczas, kiedy potencjał oksydoredukcyjny pożywki jest silnie elektroujemny; im bardziej alkaliczne jest pH podłoża, tym niższy potencjał jest wymagany. Przy potencjale 100 mV lub wyższym czas przeżywania krętków wynosi zaledwie kilka godzin. Wykazano dalej, że najlepsze warunki do przeżywania stwarza ta pożywka, jeśli jej początkowe pH wynosi 7,3, a potencjał O/R — 240 mV. Utrzymywanie tych wartości w czasie inkubacji na początkowo ustalonym optymalnym poziomie pozwala na prawie dwukrotne przedłużenie czasu pozostawania krętków przy życiu.