Krętki blade obdarzone są ruchem własnym. Schaudinn i Hoffmann wyróżnili u nich trzy typy ruchu: al ruch obrotowy wokół osi długiej ciała; b). ruch do przodu i do tyłu oraz c) ruchy zginania całego ciała, prowadzące do powstawania wtórnych fal, które jednak nie wpływają na kształt pierwotnych zwojów. Ruch obrotowy ma wywoływać przesuwanie się krętków do przodu i do tyłu, działając w sposób podobny do działania śruby statku. Segueira obserwował u krętków także inna formę ruchu, polegającą na pojawianiu się serii fal przebiegających wzdłuż osi dłonie) ciała. Gęstość środowiska może w znacznym stopniu modyfikować ruch krętków. Krętki zawieszone w środowisku surowiczym wykazują bardzo żywy ruch obrotowy, jednak z niewielkim tylko przemieszczaniem się w polu widzenia. W środowisku o dużej lepkości, np. w bogatym w śluzową substancję materiale pochodzącym z wczesnej zmiany kiłowej, są bardziej wydłużone, przypominając wyglądem rozciągniętą sprężynę, i poruszają się ruchem podobnym do ruchu węża, ze znacznym przemieszczaniem się w polu widzenia. Nie została dotąd wyjaśniona sprawa narządów lokomocyjnych krętków. Noguchi przypisywał ruch krętków kurczliwemu włóknu osiowemu, które miało spełniać funkcję wewnętrznej rzęski (internal llagellum). Późniejsi badacze przyjmowali, że zdolność poruszania się krętki zawdzięczają rzęskom, lecz nie byli w stanie ich wykazać za pomocą mikroskopu świetlnego. Pierwsze obrazy krętków uzyskane w mikroskopie elektronowym zdawały się potwierdzać te przypuszczenia. Widać na nich było podobne do rzęsek włókna, które występowały na jednym lub obydwu biegunach, czasem zaś w innych miejscach ciała krętków. Dopiero badania Bradfielda i Catera, Schmerolda i Deubnera oraz Swaina wyjaśniły istotę i pochodzenie tworów poprzednio uważanych za rzęski. W preparatach krętków poddanych trawieniu trypsyną i pepsyną stwierdzono mianowicie, że są one w rzeczywistości włóknami uwolnionymi z krętków wskutek usunięcia z nich zewnętrznej warstwy — periplastu. Same włókna okazały się niewrażliwe na działanie tych enzymów. D’Alessandro i Zaffiro stwierdzili, że włókna te są niewidoczne w krętkach świeżo wyosobnionych ze zmian kiłowych, lecz że pojawiają się one u krętków przetrzymywanych 20 godz. w pożywce używanej jako podłoże podstawowe w odczynie Nelsona-Mayera. Metzger i Podwińska (100) wykazali, że zjawisko to występuje także w izotonicznych i izojonowych roztworach i że lizozym z ‘białka jaja kurzego ma wyraźnie przyspieszające działanie na usuwanie zewnętrznej warstwy krętków i uwalnianie się włókien. Autorzy ci stwierdzili także, że zjawisku temu towarzyszy wzrost reaktywności krętków w odczynie aglutynacyjnym. Obecnie uważa się, że ruch krętków ma być wywołany naprzemiennym kurczeniem się i rozkurczaniem włókien otaczających ciało kretka, pogląd ten jednak nie tłumaczy w zadowalający sposób wszystkich form ruchu obserwowanych u krętków.