Doświadczalne zakażenie małpy krętkiem bladym stanowiło przez kilka lat najczęściej używany model doświadczalny w syfilidologii. Przeszczepienie krętka bladego na króliki doprowadziło do całkowitego niemal zrezygnowania z doświadczeń wykonywanych na małpach. Zostały one podjęte ponownie w ostatnich latach przy użyciu współczesnej techniki doświadczalnej i serologicznej. Wyniki badań nad kiłą doświadczalną małp, wykonywanych w pierwszych dziesiątkach lat bieżącego stulecia, zostały monograficznie przedstawione przez Neissera, Mulzera i Schóbla. Wykazały one, że istnieją charakterystyczne różnice między obrazem klinicznym i przebiegiem kiły doświadczalnej u małp antropomorficznych (szympansów, gibbonów i orangutanów) oraz tzw. małp niższych (Semnopitecus, Cercopitecus, Cynocephalus i Maccacus). U wyższych małp zakażenie krętkiem bladym powoduje z reguły wystąpienie we wrotach zakażenia typowych zmian kiłowych, przypominających zmianę pierwotną u człowieka, oraz zmian w okolicznych węzłach chłonnych, odpowiadających obrazowi scleradenitis luetica regionalis. U małp niższych zmiany kiłowe występują z mniejszą regularnością, a wynik doświadczenia zależy od miejsca wprowadzenia krętków bladych. Zmiany o charakterze uogólnionym, odpowiadające obrazowi kiły drugorzędowej u człowieka, stwierdzał Neisser znacznie częściej u małp antropomorficznych niż u małp niższych. Nowsze badania wykonywane na małpach poświęcone są głównie problemowi związku etiologicznego między Treponema pallidum a krętkami patogennymi, wywołującymi krętkowice endemiczne. Turner i Hollander porównali podatność małp na zakażenie Treponema pallidum i Treponema cuniculi. Wykazali oni, że małpy są mniej podatne na zakażenie T. cuniculi niż T. pallidum. Przeprowadzone doświadczenia dowodzą jednak patogenności T. cuniculi dla małp i, zdaniem Turnera i Hollandera, pozwalają wnioskować, że krętek ten może okazać się również patogenny dla człowieka. Badania nad możliwością zakażenia małpy T. pertenue były opisywane w dawniejszym piśmiennictwie i zostały monograficznie przedstawione przez Schóbla. Ogromne zainteresowanie współczesnych syfilidologów i epidemiologów wywołały prace Fribourg-Blanca, którzy wykazał u znacznego odsetka małp gwinejskich dodatnie odczyny krętkowe. Zdaniem tych autorów małpy mogą stanowić naturalny rezerwuar T. pertenue i przyczyniać się do szerzenia krętkowic endemicznych w niektórych regionach geograficznych. Badania te ze względu na swoją wagę epidemiologiczną zostały podjęte przez szereg pracowni z inicjatywy ŚOZ jako część programu zwalczania krętkowic endemicznych.