Początkowo głównym problemem badawczym, rozwiązywanym w doświadczeniu na zwierzęciu, było ustalenie mechanizmu szerzenia się zakażenia krętkowego w ustroju oraz ocena zakaźności tkanek i płynów ustrojowych. Ogromną rolę odegrały badania doświadczalne w rozwoju metod leczenia kiły związkami arsenu i metalami ciężkimi. Również obecnie, w erze leczenia antybiotykami, ocena skuteczności i dynamiki przeciwkrętkowego działania zarówno nowych preparatów penicyliny, jak i innych antybiotyków, opiera się w znacznej mierze na badaniach doświadczalnych. Bardzo liczne badania poświęcono również wyjaśnieniu zjawisk odpornościowych w przebiegu kiły doświadczalnej. Wyniki tych badań stanowią główną podstawę współczesnych poglądów na immunologię kiły. Duże zainteresowanie budzą obecnie również badania doświadczalne nad krętkami o zmienionych cechach biologicznych. Przez pewien okres wydawało się, że udoskonalenie metod rozpoznawania i leczenia kiły zmniejszyło potrzebę dalszych badań doświadczalnych. Rozwój współczesnych, swoistych metod serologicznych, opartych na zastosowaniu antygenów krętkowych, zapoczątkowany opracowaniem odczynu Nelsona, przyczynił się jednak znacznie do dalszego rozwoju syfilidologii doświadczalnej. Odrębną dziedziną współczesnej syfilidologii doświadczalnej są badania nad etiologią, immunologią i epidemiologią kiły endemicznej i krętkowic tropikalnych.