Królik należy do zwierząt najbardziej podatnych na zakażenia krętkiem bladym. Jest on wrażliwy również na zakażenie T. peitenue, T. bejel i innymi szczepami krętków patogennych, wywołujących krętkowice endemiczne. Zwierzę to ulega również naturalnemu zakażeniu krętkowicą wywołaną przez T. cuniculi. Pierwsze próby doświadczalnego zakażenia królika opisał Haensell w 1881 r. Dopiero jednak w 1906 r. udało się Bertarellemu udowodnić przeszczepienie krętka bladego na rogówkę królika. Zakażenie królika drogą dojądrową opisał po raz pierwszy Parodi. Następnie wykazano możliwość zakażenia domosznowego, śródskórnego, dosercowego i dożylnego. W dawniejszych badaniach podejmowano również liczne próby zakażenia błon śluzowych narządów płciowych królika oraz próby zakażenia krętkiem bladym układu nerwowego i narządów wewnętrznych tego zwierzęcia. Wyniki tych badań, mających mniejsze znaczenie we współczesnej syfilidologii, zostały dokładnie przedstawione i krytycznie ocenione w pracach Mulzera, Gastinela i Pulvenisa oraz Owczynnikowa.