Od wielu lat utrzymywane są w różnych laboratoriach szczepy chorobotwórczych i niechorobotwórczych odmian krętków bladych. Stanowią one materiał do badań nad biologią krętków, immunologią krętkowic oraz służą za antygen w odczynach serologicznych. Największy zbiór szczepów T. pallidum znajduje się w Międzynarodowym Centralnym Laboratorium Krętkowic w Baltimore (International Treponematoses Laboratory). Szczepy chorobotwórcze. Szczepy te zostały wyosobnione w różnych latach z przypadków chorobowych u ludzi i są od tego czasu pasażowane na królikach; niektóre z nich zostały zaadaptowane także do innych zwierząt laboratoryjnych (myszy, chomiki). Szczepem najpowszechniej używanym w laboratorium jest szczep Nicholsa T. pallidum. Kiła doświadczalna. Szczepy niechorobotwórcze. Prócz szczepów chorobotwórczych dla człowieka i zwierząt doświadczalnych utrzymywane są w laboratoriach dla celów badawczych również szczepy niechorobotwórcze. Pochodzenie ich nie jest całkowicie jasne. Nie wiadomo mianowicie, czy są one występującymi w warunkach naturalnych u człowieka i zwierząt formami saprofitycznymi, które uległy pewnym modyfikacjom w następstwie pasażowania na pożywkach sztucznych, czy też wywodzą się one od form chorobotwórczych, które utraciły wirulencję. Wspólną ich cechą jest łatwość, z jaką dają się hodować na podłożach sztucznych. Rosę i Morton stwierdzili, że między tymi szczepami istnieją niewielkie tylko różnice, jeśli chodzi o ich wymagania wzrostowe. Szczepami najczęściej używanymi są: szczep Reitera, Noguchiego, szczep Kazan, Kroó i pozbawiona właściwości chorobotwórczych odmiana szczepu Nicholsa.