Zjawiska odpornościowe i alergiczne w kile oraz ich wpływ na przebieg zakażenia krętkowego stanowią od lat przedmiot ożywionej dyskusji naukowej. Zagadnienie odporności w kile zostało podjęte ponownie przez licznych badaczy. Pierwsze wzmianki dotyczące odporności w przebiegu zakażenia kiłą można znaleźć w pracy Huntera z 1810 r. Autor ten wykazał, że u chorych na kiłę drugorzędowa nie można wywołać objawów klinicznych drogą autoinokulacji. Rollet spostrzegał ponowne zakażenie jedynie w okresie inkubacji, natomiast z chwilą wystąpienia zmiany pierwotnej stwierdzał wystąpienie odporności. Podobny był pogląd Ricorda, który uważał, że kiła wywołuje odporność trwającą całe życie.